Op zeer bezielende wijze nam hij zijn toehoorders mee in een betoog waarin theologie en spiritualiteit ten diepste verweven waren. Hij begon met te spreken over de lichamelijkheid van de ziel en hoe ook omgekeerd de bezieling het lichaam niet koud laat. Daarna wees hij op de aardkluiten die er vasthangen aan onze Schriftuitleg. Oftewel: je eigen biografie, de klei waarin je bent opgegroeid en gevormd, bepaalt mede hoe je de woorden verstaat die je leest en ook wat je daarin raakt.

Er kwamen ingewikkelde thema’s aan de orde als verzoening en de omgang met schuld in onze (parochie)gemeenschappen en ook de kunst om zonder onvervulbare illusies te leven. Het leven in de clausuur, zoals men dat praktiseert in de kloosters, maar dat in feite ook de gewone werkelijkheid is van een gezin of partner waarmee je samen in een huis woont: je moet de ander(en) accepteren zoals ze zijn, je kunt hen niet vormen naar wat jij wel zou wensen.

Uiteindelijk sprak de inleider ook nog over de waarde van het lummelen in het pastoraat: zomaar wat lopen of aanwezig zijn in stad of de plaats waar je werkt, omdat je zo in contact kunt komen met wat er gaande is en je ideeën kunnen komen aanwaaien over hoe je als kerk zou kunnen inspelen op wat er leeft onder mensen. De term publieke theologie viel: Actuele ontwikkelingen of vragen aangrijpen en kijken of daar vanuit christelijk gezichtspunt een bepaald licht op te werpen valt. De betrokkenheid van kerken in Arnhem bij de Mode Biënnale is een voorbeeld van hoe dit kan.
 
Naast de inleidingen van dr. Wissink was er voldoende tijd om elkaar te ontmoeten, te wandelen of te lezen, en natuurlijk het getijdengebed in de abdijkerk mee te bidden. Een goede manier om elkaar te ontmoeten, even uit de drukte van het werk te zijn, en weer ‘gevoed’ terug te keren naar wonen en werken.

Foto’s en tekst: Erna Peijnenburg
Amersfoort, Bisschoppelijk Bureau, 7 februari 2014