per 1 juni 2021
Even voorstellen!
Uw nieuwe pastoor wordt Joke Kolkman.
Het afgelopen Paasweekend kon ik nog redelijk met mijn gezin anoniem door Egmond aan Zee wandelen, ik hoop dat het snel verandert. Het is voor mij een vreemde gedachte pastoor te worden op een plek die ik nog maar nauwelijks ken. Voor u moet het een vreemde gedachte zijn dat er een pastoor komt die u ook nog niet eerder hebt gezien. Daarom wil ik graag iets over mezelf vertellen.
Ik ben geboren en getogen in Holten, als oudste in een gezin met drie kinderen. Na de middelbare school heb ik theologie gestudeerd in Kampen, inderdaad aan de gereformeerde opleiding. Ik ben als predikant begonnen in Surhuisterveen, een klein dorp in Friesland met een hele grote gereformeerde kerk. Vervolgens ben ik verhuisd naar Bergschenhoek. Daar heb ik Herman leren kennen en we zijn deze week 26 jaar getrouwd.
In 2004 heb ik de Oud- Katholieke Kerk leren kennen in Rotterdam. Na verloop van enkele jaren heb ik besloten de overstap te wagen en naar het Seminarie te gaan. Ik heb er geen dag spijt van gehad!
Tijdens de opleiding aan het Seminarie werkte ik als geestelijk verzorger in een instelling voor mensen met een verstandelijke beperking. Ik heb er met heel veel plezier gewerkt en bewaar er ook hele goede herinneringen aan.
Vervolgens vroeg monseigneur Vercammen me om naar Arnhem te gaan. Na de diakenwijding ben ik hier begonnen. Een diaspora- parochie. Er wonen niet meer dan tien parochianen in de stad. Ik kom ze bijna nooit op straat tegen. Dit betekent dat de zondagse vieringen echt het centrum zijn van het kerkelijk leven. Mensen komen van heinde en ver.
Ik geniet van het samen vieren van de eucharistie, van het samen zingen en ook van de gezelligheid na de dienst bij de koffie. Ik ben dankbaar voor de gesprekken die ik heb gehad met mensen. Als pastoor mag je een stukje met mensen oplopen op allerlei momenten in hun leven. Er wordt vreugde en verdriet gedeeld. Ik voel me bevoorrecht als mensen dat vertrouwen geven.
Het laatste jaar was ik ook aangesteld als assisterend pastoor in Utrecht, een heel andere parochie. Het was een lastig jaar. Een nieuwe parochie leren kennen binnen alle beperkingen van corona, valt tegen. Toch heb ik ook daar prachtige momenten beleefd in de ontmoetingen.
Ik verheug me op de kennismaking in Egmond. Het ziet er naar uit dat we rond de zomer weer bij elkaar mogen komen in de kerk en ook bij elkaar “aan de keukentafel mogen aanschuiven” voor goed gesprek. Het is in allerlei opzichten echt een nieuwe start.
Wij hebben twee kinderen: Inge en Bart-Jan. Op dit moment wonen ze nog thuis maar ze gaan niet mee naar Egmond vanwege hun studie. Zij gaan een eigen plekje zoeken. De komende maanden zullen we het druk hebben met de verdeling van de spullen en heel veel dozen inpakken.
Ik voel me bevoorrecht pastoor de worden van een dergelijke grote parochie met een rijke traditie. Het is natuurlijk ook heerlijk om een aantal jaren in zo’n mooi dorp vlakbij zee te mogen wonen. Ik realiseer me dat er heel wat werk te doen zal zijn. Maar ik troost me met de gedachte dat het een gezamenlijke verantwoordelijkheid is. En dat het uiteindelijk ook Gods werk zal zijn.
Als mensen me vragen: “Hoe zie je de kerk?”, dan kan ik er allerlei antwoorden op geven. Lang, uitgebreid, theologisch doordacht enzovoort. Maar voor mij is het heel mooi samengevat in gezang 629: Hier is de plek waar God ons wil ontmoeten. Laten we met elkaar de kerk een plek maken waar alle ruimte is om God te ontmoeten. En elkaar.
“Hier mogen wij elkaar als mens ontmoeten
En allen samen groot en klein,
als heiligen begroeten zoals wij zijn”.
Tot binnenkort
Joke Kolkman
